1980’in Ocak ayında, Avusturya’nın Viyana başkentinde, o zamanlar dört buçuk yaşında olan bir ağbi’nin yanına doğdum. Orada doğmamın sebebi annem ve babamın diplomat kariyeriydi. İki yaşıma kadar bacaklarım hafif çarpık, kafam ise büyüktü. Koşarken başım ağırlığı nedeniyle önden gidiyor, bedenim de ona yetişiyordu. Avusturyalı doktor bacaklarımın güneş görünce düzeleceğini vaadetti. Nitekim ilk yaz tatilim için Türkiye’ye geldiğimde, bacaklar düzeldi. Kafamsa bedenimin büyümesini bekledi, zaman içinde oranını buldu.
Okul yıllarım elektrikli geçti. Çünkü ülke değiştikçe, dil, kültür, arkadaşlar da değişiyordu. Tipim Avrupalı’ydı. Sarı-mavi-beyaz. Fakat Türk olmak beni her nedense başkalaştırıyordu. Dünyanın acılarına bakınca oranla pek az olsa da, çileden kendi payımı çektim. İyi ki de çekmişim. Bugün bir şarkıya söz yazdığımda, malzeme eksik olmuyor.
Küçüklüğümden beri derdimi anlatmamın yollarını arıyorum. Konuşmak zor geliyor, hep gelmiştir. Bu konu üzerinde çalışıyorum, ve ilerde mükemmel bir konuşmacı olmayı hedefliyorum. Yazmak daha kolay. Beyaz bir sayfa var ve onu doldurmam için kimse beni bakışlarıyla baskı altında bırakmıyor. Gerçi o baskı benim kendi yarattığım bir şey. İnsanlar niye durduk yerde bana baskı yapsın? Dedim ya, üstünde çalışıyorum.
Şarkı söylemek konuşmaktan farklı tabii. İnsanlar genelde şaşırır şarkıcı olduğumu duyunca. Sessizim ya. Ona bakarsan Üniversite’de tiyatro okudum, Dublin'de. O zamanlar oyuncu olmak istiyordum. Sahne işte. Başka bir yer, başka bir gerçek. O yüzden adı ‘sahne’.
Derdimi anlatmanın yollarını arıyorum. İki sene önce şarkı yazmaya başladım. Önce melodi geliyor. Beğenirsem, ona söz yazıyorum. Müzik benim işimi görüyor. Ben de ona hürmet ediyorum. Güzel bir iş birliği oluyor...
