İlk kez 7 Mayıs 1824 tarihinde Viyana'da Kärntnertortheater'da seslendirilen Op.125 Re minör 9.Senfoni, dört bölümden oluşur ve tamamı Ludwig van Beethoven tarafından bestelenip bitirilmiş son senfonidir. Eserin son bölümünde, Friedrich Schiller'in "Ode an die Freude" (Neşeye Çağrı) adlı şiirinin bir kısmı, solistler ve koro tarafından seslendirilir. "Ode an die Freude" insanoğlunun kardeşliğinin ve dayanışmasının coşkuyla vurgulandığı bir şiirdir. 9.Senfoni, önemli bir bestecinin, bir senfonide insan sesini müzik aletleriyle aynı seviyede kullandığı ilk örnektir. Zaman zaman, senfoninin vokal içeren son bölümüne gönderme yaparak "Koral" diye adlandırılır. Beethoven, Schiller'in "Neşeye Çağrı"sını müziğe uyarlamayı uzun yıllar boyunca istemişti. Hatta daha sonra, 9.Senfoni'ye alternatif enstrümantal bir son yazarak "Neşeye Çağrı"yı ayrı bir eser olarak bırakmayı bile düşündüğünü belirtmişti.
Tüm Avrupa klasik müzik eserleri içinde en iyi tanınan eser olmasının yanısıra, Beethoven'in en büyük başyapıtlarından biri sayılan 9.Senfoni, bestecinin tamamen sağır olduğu dönemde bestelenmiştir. Ayrıca modern toplumda önemli bir kültürel rolü vardır: Dördüncü bölümde (Neşeye Çağrı) kullanılmış olan müzik, Avrupa Topluluğu'nun resmi marşıdır (Almanca sözlerin resmi bir statüsü yoktur). Senfoni, evrensel çekiciliği sayesinde UNESCO'nun Dünya Belleği Programı'nda da ayrı bir yere sahiptir.
